در چند هفته اخیر لیبرال‌ها و اصلاح‌طلبان موضع روشن ایران را گل‌آلود کرده‌اند، البته لایه‌های پنهان چنین اقدامی دلسوزی برای مردم مظلوم افغانستان نیست؛ آن‌ها نسبت به نیروی مقاومت کینه تاریخی دارند.

عضویت دائم ایران در پیمان شانگ‌های به عنوان یکی از مهم‌ترین سازمان‌های همکاری منطقه‌ای افق‌های جدیدی از توسعه روابط اقتصادی با همسایگان مختلف ایران و احیای دوباره جاده ابریشم فراهم می‌کند؛ مسیری که بسیاری از همسایگان ایران همچون پاکستان نیز آن را طی کرده‌اند؛ رویدادی که در صورت پیشرفت مطلوب آن می‌تواند ضربات ناشی از تحریم اقتصادی در طول ۱۰ سال گذشته را تا حدودی جبران کند و به تحقق وعده دولت سیزدهم برای بازسازی اقتصاد کشور و بهبود معیشت مردم جامه عمل بپوشاند.

با سقوط دره پنجشیر در شمال افغانستان اصلاح‌طلبان، جمهوری اسلامی ایران را به بی‌عملی در دفاع از آن متهم کردند، اما هیچ‌گاه روشن نکردند از نظام چه می‌خواهند یا نظام باید چه‌کار کند؟ اگر طالبان را برای گفتگو به تهران دعوت کنیم خواهند گفت از یک گروه تروریستی حمایت کرده‌اید و اگر وارد جنگ شویم که همیشه گفته‌اند جنگ بد است

مطلب دیگر اینکه شاید دو آیه مربوطه به والدین، برای تعظیم والدین نسبت به فرزند(حتی والدین مشرک)، در آن کلمه جهاد به خدمت آنان آورده شده است.

نگاهی به کارنامه آیت‌الله رئیسی و نمونه‌هایی مثال‌زدنی از مقابله بی‌امان با فساد، مردم دوستی، ساده زیستی، فداکاری، شجاعت، پُرکاری و ... به وضوح حکایت از آن دارد که دولت پیش‌ روی، دولتی در تراز انقلاب اسلامی و شایسته مردمی است که امام راحلمان توصیف فرموده‌اند.

کلماتش از جنس اشک، افکارش از عنصر حکمت و غم‌هایش همه، شیرین و پشت به دنیا و تماما رو به آخرت بود.

دولت رئیسی مسئولیت سنگینی بر عهده ‌دارد و از این روی اعضای کابینه او باید از توان و شایستگی لازم برای همراهی با ایشان برخوردار باشند. در این میان جوانی و تحصیلکردگی و پاکدستی اگرچه ضروری و حیاتی است ولی به تنهایی گره‌گشا نیست.

امروز بوی خون می‌آید و من باید روضه بخوانم. حرارت عاشورا چنان صریح می‌وزد که مهلت عزا نمی‌دهد.

کاش شاه‌ مسعود بود و مقاومت می‌کرد؛ نام او بیش از پیش در این روزهای افغانستان به خاطر آورده می‌شود. چریکی که قطعا خطا هم داشت در کارنامه‌اش اما چنان ایستاد که تا امروز مدام با چراغ پی‌اش بگردیم.

غروب روز اول محرم است و من دلگیر از نوشتن این یادداشت، اما تصمیم جمع در اتاق تیتر روزنامه بر آن شد تا چنین مطلبی نوشته شود و قرعه نوشتن هم به نام من افتاد.