کمتر از یک ماه دیگر تا زمان تحویل دولت باقی است و رئیس‌جمهور منتخب در هفته‌های اخیر در تلاش است برای پیشبرد امور کشور وزرای خود را انتخاب کند تا دست‌کم طی چهار سال آینده آوار‌های ناشی از ناکارآمدی و ناتوانی دولت کنونی را به کمترین حد ممکن کاهش دهد. بدیهی است انتخاب وزرای توانمند و مجرب توسط رئیس‌جمهوری منتخب باید بر اساس اولویت‌ها و چالش‌های پیش روی دولت سیزدهم باشد؛ اولویت‌هایی که مهم‌ترین آن بدون تردید در حوزه معیشت و اقتصادی قابل احصاست چراکه طی چند سال اخیر بیشترین ضربات جبران‌ناپذیر از ناحیه دولت در این عرصه صورت گرفته است، البته به همین میزان در سایر حوزه‌های فرهنگی، سیاسی و روابط بین‌المللی و حتی حوزه اجتماعی نیز می‌توان اولویت‌های مهمی را برای دولت آینده در نظر گرفت.

عصبانیت انسان ها، خیلی زود فروکش می‌کند و آن ها به خاطر این عصبانیت بی جا و الکی، عذرخواهی می‌کنند. عصبانیت و پاسخ و واکنش سریع به اتفاقی که در مختصات ذهنی و تصورات ما نبود

همین چند ثانیه تعیین کننده هستند و همه چیز در آن اهمیت دارد؛ از نام خانوادگی ما گرفته تا بوی عرق مان!

تلقی آقای روحانی این بود که در صورت تصویب برجام، می‌تواند ۶ ساله آینده خودش را بدون هیچ دغدغه‌ای مدیریت کند.

در بسیاری از خانواده‌ها شاهد آن هستیم که اعضای خانواده به یکدیگر دروغ می‌گویند. پشت تلفن دروغ می‌گویند. پسر همراه پدر به خرید رفته است می‌بیند و می‌شنود پدر به مغازه‌دار دروغ می‌گوید. مادر مقابل فرزند خود به همسرش دروغ می‌گوید. بچه‌ها را در عنفوان شکل‌گیری شخصیت ثابت، دچار اختلال شخصیتی و تضاد نکنیم. ترس، کمبودها، دیده نشدن‌ها نمی‌تواند دلیل موجهی برای دروغ باشد