عمران خان سفر خود را برای میانجیگری از تهران آغاز کرده است. به صورت طبیعی و عرف معمول اگر ایران پیشقدم میانجیگری بود، نخست وزیر پاکستان باید ابتدا به ریاض می رفت و پیشنهاد را مطرح و پاسخ را به تهران منتقل می‌کرد. این در حالیست که الان وضعیت کاملا برعکس است.

خبر دعوت از جفری ساکس را در کیهان یکشنبه آورده بودیم و دیروز خبر رسید که در پی اعتراض برخی از رسانه‌ها و انتقادات گسترده دانشگاهیان‌، وزارت علوم دعوت از وی را لغو کرده است.

در تمام مدتی که امریکا از برجام خارج شده است، طرف ایران به تمام تعهدات خود مندرج در برجام وفادار مانده و علیرغم گام‌هایی که در زمینه کاهش سطح تعهدات هسته‌ای برداشته تمایلی به اجرای گام‌هایی اساسی نداشته است و نتیجه آن نیز توسعه تحریم‌ها و گسترده شدن تهدیدات علیه جمهوری اسلامی ایران بوده است.

آیا غیر از آمریکا و اروپا و اسرائیل و آل‌سعود و تکفیری‌های داعش، هیچ دولت، یا حزب و جریان سیاسی دیگری را می‌توان یافت که از ائتلاف ایران، عراق و سوریه وحشت داشته باشد؟! و یا از حضور فرزندان غیور و مومن عراق در حشد‌الشعبی و ایثار و جانبازی آنان در قلع و قمع تروریست‌های وحشی داعش ناخشنود باشد؟!

نگاهی به تحولات جدی در سال‌های گذشته نشان می‌دهد این سرمایه‌گذاری گسترده از سال‌های قبل از فتنه سال ۸۸ آغاز شده بود و در صورتی که نگاهی کوتاه به اسناد و بودجه‌های تصویب شده توسط کنگره امریکا انداخته شود، اثر آن برای همگان روشن خواهد شد.

سخن این است که صاحبان ثروت‌های انبوه حتی اگر برفرض محال، ثروتشان به حلال باشد، حق حضور در مسئولیت را ندارند.

مجموع رفتارها، مواضع، تصمیمات، انتصابات و... حجت الاسلام رئیسی در دوره جدید خواسته یا ناخواسته نه تنها برای مردم بلکه برای افراد شهره به سیاست بازی هم «باور پذیر» بوده است.

جناب روحانی در حالی از شفافیت و ضرورت آن سخن می‌گویند که دولت ایشان به «دولت محرمانه‌ها»! شهرت دارد.

پافشاری متمرکز برای زنده نگه داشتن برجام، در حالی است که برجام نه تنها صنعت هسته‌ای را به حالت تعطیلی کشاند و عامل بازگرداندن و گسترده‌تر شدن تحریم‌های ضدایرانی شد ...

باید توجه داشت که محاسبات امروز اروپایی‌ها دفعتا شکل نگرفته است و به مرور زمان با شناخت کامل از روحیات حاکم بر یک طیف سیاسی داخلی شکل گرفته است و دست کم بخشی از این شناخت مربوط به مذاکرات هسته‌ای سال ۸۲ است. یا در مذاکرات هسته‌ای که از سال ۹۲ به بعد، اروپا- امریکا به این باور رسیده‌اند که می‌توان ازطرف ایرانی امتیاز‌های عینی (نقد) گرفت و امتیاز‌های غیرقابل وصول و معطوف به آینده ارائه داد و چنانچه ایران برای تحقق «کف حقوق» خود پافشاری کند، تحقق آن مشروط به ارائه امتیازات جدید از سوی ایران باشد.