پایگاه خبری«رهوا».غالب اهداف امریکا- اروپا بعد از گذشت چهار سال از امضای برجام رنگ تحقق به خود گرفته است و در مقابل اهداف طرف ایرانی در پایین‌ترین سطح ممکن نیز محقق نشده است و امروز بعد از گذشت ۶۰ ماه برای اجرای دم دستی‌ترین تعهدات اروپا این الزام تصنعی مورد توجه قرار گرفته است که این ایران است که باید برای زنده ماندن برجام رضایت طرف‌های غربی را جلب کند!

۱- محمد جواد ظریف در مصاحبه‌های مختلفی طی دو سال اخیر به این نکته تصریح کرده است که اروپا و امریکا به یک میزان ناقض برجام هستند و هیچ کدام از تعهدات خود را در مقابل ایران اجرایی نکرده‌اند و در مقابل به این نکته پرداخته است که ایران تمام تعهدات خود را در مقابل طرف مقابل اجرایی کرده است. محمد جواد ظریف ۱۴ اردیبهشت ماه امسال در مصاحبه‌ای اختصاصی با پایگاه لوب‌لاگ می‌گوید: «اروپا همان‌طور که شما به‌درستی گفتید به کمتر از ۱۰ درصد از تعهداتش عمل کرده است، در واقع، بیش از ۱۰۰ درصد در بیانیه‌های عمومی و کمتر از یک درصد در پایبندی واقعی به تعهداتش.» وی همچنین در ۱۴ /۱۲ /۹۶ در گفتگو با روزنامه اعتماد بیان می‌کند: «در حال حاضر دو گروه برجام را نقض کرده‌اند؛ امریکا و اروپا؛ امریکایی‌ها به دلیل سیاست‌های واشنگتن و اروپایی‌ها به دلیل سیاست‌های امریکا.» ظریف همچنین در ۳۱ /۰۵ /۹۸ در مؤسسه امور بین الملل نروژ (نوپی) با تأکید بر اینکه «ما هیچ منافعی از برجام به دست نیاوردیم» می‌گوید: «ما هیچ منافعی از برجام به دست نیاوردیم و من درباره جزییات پیشنهاداتی که مطرح شده با مکرون گفتگو می‌کنم.»

اینگونه اظهارات وزیرخارجه کشورمان به صراحت و بدون هیچ ابهامی نشان می‌دهد که طرف ایرانی ساده‌ترین و پیش‌پا افتاده‌ترین اهداف خود در متن برجام را نیز نتوانسته اجرایی کند و در نگاه نخست این یک اعتراف بزرگ به ناتوانی نسخه برون زا برای اداره کشور و سامان دادن به مشکلات اقتصادی کشور از طریق مذاکره مستقیم و تعدیل شده با غرب است. ۲-، اما رفتار و مواضع وزارت خارجه که در ادامه به بخش‌های از آن اشاره می‌شود نشان می‌دهد که برجام همچنان مسئله اولویت دار بوده و الگوگیری از آن یک شاخص حیاتی برای اداره کشور به شمار می‌آید. کمااینکه جهت گیری و رایزنی‌های دیپلماتیک در قالب سفر مقامات وزارت خارجه به کشور‌های غربی دست کم طی ماه‌های اخیر نشان داده است که حفظ برجام به هر قیمت –با کیفیت و میزان موفقیتی که محمدجواد ظریف از آن یاد می‌کند- یک اولویت تمام عیار برای دولت است. ایران امروز در جایگاه منتقد سرسخت اجرای برجام و شکل اجرای تعهدات کشور‌های اروپا و امریکا است و در رویه‌ای بحث برانگیز و قابل تامل برای زنده نگه داشتن توافق هسته‌ای با «کاتالیزور تأمین خواسته‌های حداکثری امریکا» در مذاکرات هسته‌ای یا همان کشور فرانسه وارد مذاکرات فشرده شده است تا برجام زنده بماند!

فرانسه قبل و حین مذاکرات هسته‌ای با ماده و تبصره‌هایی که به متن برجام افزود، دسترسی ایران به منافع حداقلی را نیز مسدود کرد و از اردیبهشت ماه سال ۹۷ تاکنون (زمان خروج امریکا از برجام) همانند انگلیس و آلمان هیچ اقدامی جهت تأمین منافع طرف ایرانی صورت نداده است. طرف ایرانی نیز عملا تلاشی برای تغییرمحاسبات کشور‌های اروپایی مبنی بر «ایران در هر شرایط و موقعیتی نیز از برجام خارج نشده و تنها به کاهش تعهدات نمایشی بسنده می‌کند» صورت نداده است و در مقابل به گونه‌ای رفتار کرده است که فرانسه پیشنهاد گستاخانه مبنی بر «ارائه پول به طرف ایرانی مشروط به آغاز مذاکرات منطقه‌ای و توقف افزایش سطح غنی سازی» را ارائه دهد.

۳- «اغماض بدون سقف ایران در مقابل رویکرد اروپا» و «تلاش‌های سیاسی -دیپلماتیک محرمانه و سفر به اروپا» و «اصرار‌های دامنه دار برای جلب رضایت اروپایی‌ها طی ماه‌ها اخیر» با گفته‌های محمدجواد ظریف درباره بدون دستاورد بودن برجام و عدم اجرایی شدن یک درصد از برجام توسط اروپایی‌ها در پارادوکس است و همچنان این علامت سؤال را مقابل افکارعمومی قرار می‌دهد که اصرار بلاوجه برای زنده نگه داشتن برجام آنهم در شرایطی که فرانسه، آلمان و انگلیس هیچ اراده و تمایلی به تأمین منافع حداقلی ایران ندارند، به چه دلیل است؟

پافشاری متمرکز برای زنده نگه داشتن برجام، در حالی است که برجام نه تنها صنعت هسته‌ای را به حالت تعطیلی کشاند و عامل بازگرداندن و گسترده‌تر شدن تحریم‌های ضدایرانی شد بلکه علاوه بر «احساس خودکوچک‌بینی در مقابل غرب و تزریق روحیه ناامیدی نسبت به آینده در جامعه»، «ایجاد بی انگیزگی در قشر نخبه برای تحصیل در رشته‌های مهم دانشگاهی نظیرفیزیک و شیمی هسته‌ای»، «نگه داشتن ایران ذیل فصل هفتم طبق قطعنامه ۲۲۳۱»، «ایجاد بهانه‌های جدید و منطبق بر مفاد قطعنامه ۲۲۳۱ برای اروپا- امریکایی نظیرخلاف قوانین القا کردن آزمایش موشکی ایران»، «چهارچوب‌مند‌سازی رفتار هسته‌ای-دفاعی ایران طبق نظام دلخواه غرب»، رکود، گرانی، تورم و بیکاری و افزایش روزافزون مشکلات اقتصادی را برای جامعه ایرانی به همراه داشته است.