دانشگاه بینگ‌همتون که در ایالت نیویورک قرار دارد، سالانه یک سمینار فلسفی برگزار می‌کند و از فیلسوفان بزرگ دنیا دعوت می‌شود تا با شرکت در این مراسم، به ارائه‌ی مقاله و کنفرانس علمی بپردازند.

ارائه‌ی مقاله و کنفرانس در این سمینار، دارای ارزش علمی برای اساتید خواهد بود. چه اینکه در مجلات علمی دانشگاه به چاپ می‌رسد و جزو فعالیت‌های علمی به حساب می‌آید.

حدود ۱۴ یا ۱۵ سال پیش، از حضرت آیت الله مصباح یزدی -دامت برکاته- دعوت شد تا در این سمینار حضور یافته و کنفرانس علمی داشته باشند. این سمینار توسط چیرمن دپارتمان فلسفه‌ی دانشگاه، جناب آقای پرفسور آنتونی پرویس و پرفسور پرویز مروج اداره می‌شد.

حضرت آیت الله مصباح نیز دعوت این دانشگاه را پذیرفته و در روز مقرر حدود ۲۰ دقیقه به ارائه‌ی کنفرانسی راجع به فلسفه‌ی ملاصدرا پرداخت.

این کنفرانس بلافاصله توسط پروفسور مروج به زبان انگلیسی ترجمه می‌شد. کنفرانس آیت الله مصباح آن قدر برای شرکت کنندگان جالب و اثرگذار بود که به طور ممّتد و مفصل برای ایشان دست می‌زدند.

پروفسور آنتونی پرویس (چیرمن دانشگاه و رئیس سمینار) که به شدت تحت تأثیر کنفرانس آیت الله مصباح قرار گرفته بودند، از شرکت کنندگان تقاضا کرد که در صورت امکان یکی از آن‌ها وقت خود را به آیت الله مصباح بدهد تا بحث دیگری از فلسفه‌ی اسلامی را ارائه دهند.

یکی از حاضران در جلسه نیز با وجود ارزش علمی کنفرانس در این سمینار، بلافاصله وقت خود را به آیت الله مصباح داد و ایشان نیز بحث خود را ادامه دادند. بحث استاد مجدداً بسیار مورد توجه شرکت کنندگان واقع شد.

این ماجرا گذشت تا اینکه سال‌ها بعد، در اوج حملاتی که به آیت الله مصباح در روزنامه‌های دوم خردادی اصلاح طلب صورت می‌گرفت، روزی آقای پرویس که استاد راهنمای بنده بود، به من گفت:

مرتضی! من سابقاً فکر می‌کردم که این حق توحّشی که آمریکایی‌ها از برخی کشور‌ها و به ویژه ایران می‌گرفتند، اشتباه است؛ اما الان نظرم عوض شده است و معتقدم که این حق توحش را باید بگیرند!

گفتم چرا چنین اعتقادی پیدا کرده اید؟!

گفت: مگر در کشور شما چند نفر مثل آیت الله مصباح وجود دارد که مطبوعات داخلی خودتان این همه به ایشان حمله و اهانت می‌کنند؟

من متحیر ماندم که چه پاسخی به او بدهم. گفتم: نویسندگان این نوع جراید به واقع نماینده‌ی مردم ایران نیستند و از علم و دانش بهره‌ای ندارند؛ از همه گذشته، فکر می‌کنم تعهدی به دین و وطن خود ندارند.»

برگرفته از کتاب «گفتمان مصباح» ص ۱۸۴ و ۱۸۵