در آوریل ۲۰۱۹ جیمز اسکالین و نیکول رید به کره شمالی، یکی از منزوی ترین و مستبدترین کشورهای دنیا سفر کردند تا بخشی از این کشور را ثبت و مستند کنند که بیشتر مردم دنیا هرگز آن را ندیده اند، که آن ۱۱ هتل بین المللی پیونگ یانگ بود.

جیمز اسکالین از سال ۲۰۱۲ راهنمای تور گردشگران غربی کره شمالی بود، اما تا پیش از این فقط داخل ۲ تا از هتل های آن را دیده بود. او که مصمم بود از همه ی ۱۱ هتل بین المللی پیونگ یانگ دیدن و عکاسی کند، در سال ۲۰۱۸ نیکول رید را استخدام کرد تا در این کار او را همراهی کند. این دو عکاس ۱۲ ماه به طور دقیق برای سفر خود برنامه ریزی کردند.

بسیاری از هتل های بین المللی پیونگ یانگ که در فاصله ی سال های ۱۹۶۱ تا ۱۹۹۶ برای اقامت مسافران خارجی ساخته شدند، ظاهر زمخت و خشنی دارند. این هتل ها از بیرون حسی از یکنواختی می دهند که در بیشتر قسمت های پایتخت کره شمالی وجود دارد.

داخل این هتل ها اما دنیای کاملاً متفاوتی است. اسکالین و رید در بازدیدهای خود با سرسراهای مجللی با کفپوش های مرمرین رو به رو شدند که با گل های مصنوعی و رنگ های پاستلی تزئین شده بودند.

و همینطور تالارهای پذیرایی باشکوهی که به چلچراغ ها و نقاشی هایی از مناظر طبیعی مزین بودند.

رید می گوید در آنجا چراغ های نئونی، مانند آنچه در کازینوهای لاس وگاس در دهه ی ۸۰ میلادی وجود داشت، زیاد بود.

توجه کره ای ها به جزئیات در طراحی داخلی هتل ها مشهود بود، امری که در فرهنگ کره شمالی مرسوم است و اسکالین و رید از دیدن طراحی های رنگارنگ و گاهاً خیال انگیز در هتل های پیونگ یانگ شگفت زده شدند.

اسکالین می گوید: «با اینکه در کره شمالی قوانین زیادی در مورد زیبایی شناسی و نحوه ی ارائه ی هر چیزی وجود دارد، اما این هتل ها طوری بودند که انگار یک هتل غربی اجازه ی فوران خلاقیت پیدا کرده بود.»

سالن کارائوکه ی هتل کوریو مکان مورد علاقه ی اسکالین در میان هتل های پیونگ یانگ بود. او در اینباره می گوید: «مثل یک ماشین زمان بود. از سقف رشته هایی از مهره آویزان شده بود و یک سگ سرامیکی در آنجا گذاشته بودند که حضورش بی دلیل نبود.»

اسکالین کافه ی این سالن و صندلی های گردان آن را به چیزی تشبیه می کند که انگار از دل یک کارتون علمی تخیلی از دهه ی ۱۹۶۰ بیرون آمده باشد. گرچه بسیاری از این هتل ها از زمان ساخت شان نوسازی هایی داشته اند، اما شکل و حس و حال اولیه ی خود را حفظ کرده اند.

رید درباره ی هتل های پیونگ یانگ می گوید: «فکر می کنم از لحاظ طراحی و اسباب و اثاثیه برای غربی ها خیلی نوستالژیک باشند.»

گرچه اسکالین و رید اختیار تصمیم گیری در مورد اینکه از کدام قسمت های هتل ها بازدید کنند را نداشتند، اما اگر هتلی سالن غذاخوری، سرسرا، کافه و استخر داشت سعی خود را می کردند تا از آن ها عکس بگیرند.

اسکالین و رید در طول سفرشان ۲۰ عکس پرتره هم از کارکنان هتل ها گرفتند، از مدیران آن ها گرفته تا پیشخدمت ها، نیروهای کمکی استخرها و پادوها.

یکی از این پرتره ها برای اسکالین متمایز از بقیه است چرا که توجه کره ای ها به جزئیات را به خوبی نشان می دهد. او در اینباره می گوید: «یک اتاق بود که یک سالن غذاخوری صورتی رنگ داشت، بعد یک پیشخدمت آمد که او هم یک کت صورتی رنگ تنش بود. این عکس دقیقاً همان زیبایی شناسی وس اندرسن (کارگردان مشهور) را دارد که در آن همه چیز کاملاً با هم جورند.»

بسیاری از هتل ها یونیفورم ها و نشان رسمی مخصوص به خودشان را دارند.

اسکالین ثبت این پرتره ها را نوعی «مبارزه علیه فروتنی» توصیف می کند. دو راهنمای تور انجمن سفر کره شمالی که کار مذاکره درباره ی بازدید اسکالین و رید از هتل ها را انجام می دادند، بیشتر اوقات مجبور بودند کارکنان هتل ها را راضی کنند تا حاضر به ژست گرفتن در برابر دوربین آن ها شوند.

این پرتره یکی از عکس های مورد علاقه ی رید است. او می گوید یادش است که این نیروی کمکی استخر هتل گفته بود دوست دارد طوری از او عکس بگیرند که وجهه ی مثبتی برای بقیه ی دنیا داشته باشد و گردشگران بیشتری را جذب کره شمالی کند.

همه ی گردشگران کره شمالی هنگام بازدید از این کشور باید یک راهنمای تور از یک نهاد دولتی به نام شرکت سفرهای بین المللی کره به همراه داشته باشند. از آنجایی که اسکالین و رید در طول روز از هتل ها بازدید می کردند که گردشگران برای شرکت در تورهای گردشگری بیرون بودند، هتل ها تقریباً خالی بودند.

اسکالین و رید فقط ۵ روز برای عکاسی از همه ی ۱۱ هتل بین المللی پیونگ یانگ فرصت داشتند و خوش شانس بودند که سفرشان تقریباً همانطور پیش رفت که برنامه ریزی کرده بودند.

یکی از هتل ها به رید اجازه ی استفاده از سه پایه اش را نداد و چیزی نمانده بود نتوانند از رستوران گردان هتل کوریو هم بازدید کنند، رستورانی که اسکالین آن را «جزء جدایی ناپذیر» سفر به پیونگ یانگ می داند، اما در نهایت آن ها موفق به بازدید از آن شدند.

اسکالین با خود یک بطری ویسکی برد تا اگر برنامه شان آنطور که باید پیش نرفت از آن استفاده کند. او می گوید: «می خواستم به یکی از مدیرهای هتل به عنوان هدیه یک بطری ویسکی بدهم که کارمان راه بیافتد، ولی لازم نشد این کار را انجام بدهیم.»

کره شمالی پیش از آنکه به خاطر شیوع ویروس کرونا مرزهایش را به روی گردشگران ببندد، هر ساله تنها چند صد هزار گردشگر داشت که بیشتر آن ها از چین بودند. در سال ۲۰۱۷، ایالات متحده آمریکا سفر به کره شمالی را برای شهروندان خود ممنوع کرد. این اتفاق به دنبال مرگ اوتو وارمبیر رخ داد، دانشجوی دانشگاه ویرجینیای آمریکا که مقامات کره شمالی او را بازداشت کرده بودند.

اسکالین امکان بازدید از این هتل ها را یک «امتیاز» عنوان می کند و می گوید: «برای خود من همیشه خیلی کنایه دار بود که آن ها این هتل ها را در کشوری ساخته اند که اینقدر منزوی است.»

اسکالین و رید به تازگی کتابی به نام «هتل های پیونگ یانگ» منتشر کرده اند که دربرگیرنده ی ۱۵۰ عکس از سفرشان به کره شمالی است. این کتاب به ۱۱ فصل تقسیم شده که هر کدام به یکی از هتل های پیونگ یانگ اختصاص یافته اند. تنها هتلی که موفق به بازدید از داخل آن نشدند هتل ریوگیونگ بود که به «هتل ارواح» کره شمالی شهرت یافته؛ کار ساخت این هتل از سال ۱۹۸۷ تاکنون به پایان نرسیده است.

اسکالین می گوید شهرها و هتل های دیگری هم در کره شمالی هست که دوست دارد وقتی امکان سفر دوباره فراهم شد از آن ها عکاسی کند. رید هم می گوید اگر این فرصت دست دهد «قطعاً دوباره به آنجا می رود».