مجله خبری«رهوا».ماجرای انصراف از جشنواره فجر و استعفا از صداوسیما با ژست مردمی بودن این روز‌ها بیشتر به یک لطیفه تبدیل شده است. از قلقلی برنامه‌های عموقناد تا یکی دو مجری درجه ۳ و چند بازیگر فراموش‌شده فرصت را مغتنم دیدند تا مثلاً خودی نشان بدهند و با ژست مردمی بودن از ادامه همکاری با فلان رویداد هنری و بهمان نهاد رسانه‌ای انصراف بدهند؛ رفتار‌هایی که شنیدنش آدم را به خنده وا می‌دارد.

حکایت آن گنجشکی است که مدتی روی درختی کهنسال و پرریشه نشست و گفت محکم باش که من قصد پرواز دارم و درخت هم در جواب گفت من متوجه نشستن تو نشدم که بخواهم بلند شدنت را حس کنم. اینکه جشنواره فیلم فجر چه جایگاهی در سینمای ایران دارد نیاز به برهان و دلیل ندارد. فجر مهم‌ترین رویداد هنری ایران است و جوایز آن آرزوی هر سینماگری است.

فقط بزرگان سینمای ایران می‌توانند در این رویداد بدرخشند و نام خود را ماندگار کنند و آن‌ها که نامشان کوچک و هنرشان ناچیز است و امیدی به درخشش در این آوردگاه ندارند این روز‌ها روش حقیرانه‌ای برای دیده شدن در پیش گرفته‌اند و دست به ادا و اطوار‌هایی می‌زنند که بیشتر ناشی از بی‌هویتی فکری است تا دغدغه‌ای از سر درد. معدودی که خیال کردند با کلیدواژه انصراف می‌توانند خدشه به نام فجر وارد کنند انگیزه‌های مختلفی دارند.

تعدادی دستشان از هنر خالی است و سال‌ها در جامعه به آدم‌هایی فراموش شده تبدیل شده‌اند و به خیال خود این بزنگاه را فرصتی برای دیده شدن تشخیص داده‌اند. قلقلی در این دسته جای می‌گیرد.

عده‌ای دیگر، اما امسال امیدی به کسب جایزه در فجر ندارند و روی کم‌حافظگی جامعه برای سال‌های بعد حساب باز کرده‌اند؛ امسال انصراف می‌دهیم و سال بعد با توجیهی دیگر حضور به هم می‌رسانیم! برای مثال فیلمسازی که دهه نهم عمرش را می‌گذراند و باید زیربغلش را گرفت و به جشنواره آورد سه سال پیش فیلمی ساخت که در جشنواره فجر موجب خنده تماشاگران و منتقدان در سالن شد.

طبیعی است که فیلم تازه مرد از دست رفته سینمای ایران نیز حسابی مخاطبان را شاد خواهد کرد. در این بین تعدادی هم هستند که به دلیل دوتابعیتی بودن در دسته‌بندی دیگری جای می‌گیرند و واقعاً شایسته دلسوزی هستند و طبیعی است که شرافتشان را پیش‌فروش کرده‌اند و مجبورند به حرف شنوی از جایی که حمایت مالی شده‌اند برای فیلم ساختن.

کافی است امر کنند انصراف بده یا فلان ساعت در فلان تجمع حاضر شو و برای ایشان چاره‌ای جز اطاعت از اوامر ملوکانه وجود ندارد. در این بین برخی هم بدون اینکه فیلمی در فجر داشته باشند و بود و نبودشان معنایی داشته باشد دست به انصراف زده‌اند!

اصلاً هم معلوم نیست انگیزه این انصراف‌ها همه چیز می‌تواند باشد جز دغدغه مردم.