عدد ابجدی: ۱۹

«الواحد» و به معنای یگانه، یکتا و بی همتاست، فردی است که دومین ندارد و در جمله ای از روایات تفسیرشده به کسی که تمام زبانها بر یگانگی او وفاق و اجماع بر وحدانیّت حضرتش از آغاز خلقت و بر ازلی بودن وجودش اتّفاق دارند.
حاصل معنای احدیّت؛ بی انبازی و بی شریکی و مرکّب نبودن و بسیط بودن حضرت حق است. و اهل عرفان؛ عبدالواحد را بر بنده ای اطلاق کنند که خدا را در دل یگانه بداند و دل را از توجّه به جز حقّ رها و خالص نموده باشد چنان که «عبدالله» را اطلاق کنند بر بنده ای که محل تجلّی اسما و صفات باشد و اجمالاً این که مداومت بر این اسم برای حصول انس و الفت و عزّت مجرّب است و هر کس این اسم را بر طعامی بخواند و از آن تناول نماید دلش نورانی گردد و اگر بیماری صعب العلاج داشته باشد روزی صد و یک مرتبه این اسم را بخواند ایمن گردد و همراه داشتن شکل (شماره ۱) نیز برای مطلب مذکور سودمند است و اگر کسی چیزی را گم کرده باشد، در شبی که آفتاب در «برج حمل» باشد صد و بیست و یک مرتبه (۱۲۱) بگوید: یا واحِدُ الباقی اَوَّلُ کُلِّ شیئی وَ آخِرُهُ؛ در خواب معلوم او گردد که آن چیز در کجاست و اگر کسی از دشمن بترسد پیش از نماز ظهر غسل کند و چون از نماز فارغ شود این ذکر را پنجاه و دو دفعه (۵۲) بخواند دشمن بر او مهربان گردد.

منبع مقاله :
شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (۱۳۸۳)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم.