عدد ابجدی: ۲۸۶

به معنی مهربان به بندگان است و اگر کسی این اسم را در نزد ظالمی بسیار گوید آن ظالم برای او خاضع گردد و اگر شفاعت مظلومی را در نزد او کند قبول کند و برای نجات مظلومی از حبسِ ظالم، چون ده مرتبه این اسم را بگوید، مجرّب است. و برای این که شخصی را مسخّر خود گرداند در روز جمعه بعد از نماز، این اسم را دویست مرتبه بر آب یا بر شیرینی بخواند و آن را به آن شخص بخوراند، مقصود حاصل گردد و نگاه داشتن این مکسّر نیز فواید بسیار دارد:

  شکل شماره(۱)

پژوهه در مفهوم الرّؤف از مترجم

این واژه از اسمای خداوند و به معنی «مهربان» می باشد که وزن صرفی آن-صفت مشبهه- دلالت بر دوام آن دارد و در قرآن کریم یازده بار تکرار شده است.
“رأفت” به معنای شدّت رحمت و لطف است. “صفت رأفت” پروردگار همانند رحمانیتش از وسعت و گسترش برخوردار است. «خداوند بر بندگان مهربان است»(آل عمران/۳۰)
بعضی از مفسران این دو واژه (رأفت و رحمت) را به یک معنی دانسته اند، ولی جمعی از آنها، میان این دو تفاوتی قائلند و آن این که: «رأفت» به معنی محبت در زمینه دفع ضررهاست و «رحمت» به معنی محبت برای جلب منافع است. و لذا غالباً رأفت قبل از رحمت ذکر می شود.
رأفتِ عام الهی برای هیچ کس پوشیده نیست؛ لطف و مرحمت خداوند رؤف شامل حال دشمنان و منکرین او نیز می شود. “امام صادق علیه السلام می فرماید: «در هنگامه ی روز قیامت خداوند تبارک و تعالی رحمت خود را چنان گسترش می دهد که شیطان نیز در رحمت او طمع می کند».
“رسول الله” صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید: «خدا را صد رحمت است؛ یک قسمت از آن صد قسمت را نازل فرموده و بین جن و انس و بهائم و پرندگان و وحوش تقسیم کرده است و بر اثر همان (یک صدم) رحمت است که خلائق عالم به هم لطف و مرحمت دارند و به مهربانی با هم برخورد می کنند و نود و نه قسمت آن را نگه داشته و تا روز قیامت به تأخیر انداخته است که با آن در آن روز به بندگان خود ترحّم فرماید».
دو واژه ی «رأفت» و «رحمت»، هنگامی که از هم جدا ذکر شوند، ممکن است در یک معنی استعمال شوند اما به هنگامی که همراه با یکدیگر ذکر شوند، احیاناً دو معنی متفاوت از آنها مستفاد می شود. زیرا همانطور که متذکر شدیم «رأفت» به معنی محبت در زمینه دفع ضررهاست و «رحمت» به معنی محبت برای جلب منافع است.
منبع مقاله :
شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (۱۳۸۳)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم