به گزارش«رهوا».گوریل ها، با قدی حدود ۱.۸۰ و وزنی بیشتر از ۲۲۶ کیلوگرم، از ترسناک ترین موجودات حیات وحش محسوب می شوند. اما علیرغم جثه بزرگ، گوریل های نر، کوچکترین آلت تناسلی را در میان همه میمون ها را دارند که به طور متوسط تنها ۲.۷ سانتیمتر طول دارد.

اکنون دانشمندان دانشگاه بوفالو جهش ژنتیکی مسئول این سازگاری را شناسایی کرده اند. آنها می گویند این کشف می تواند توضیح دهد که چرا برخی مردان نابارور هستند.

گوریل های نر آلت تناسلی و بیضه های بسیار کوچک و تولید اسپرم کمی دارند. مطالعات قبلی آلت تناسلی کوچک این حیوان را به سیستم جفتگیری چندهمسری آنها نسبت داده اند. در یک گروه، نر آلفا از نرهای دیگر بزرگتر است و تقریباً انحصاری به ماده ها دسترسی دارد. بنابراین اسپرم او با اسپرم نرهای دیگر در تولید مثل رقابت نمی کند.

دکتر وینسنت لینچ، سرپرست این مطالعه، گفت: «دو راه برای رقابت در جفتگیری وجود دارد: یا از بدنتان یا از اسپرمتان استفاده کنید. اکثر پستانداران از ترکیبی از هر دو استفاده می کنند. گوریل ها تنها از بدن خود استفاده می کنند.»

محققان معتقدند که نبود رقابت اسپرمی، احتمالاً منجر به تکامل بیضه های کوچک گوریل ها و همچنین تعداد کم اسپرم آنها شده است.

در مطالعه ای جدید، محققان به دنبال درک این بودند که آیا این جهش های ژنتیکی می تواند توضیح دهد که چرا برخی مردان در باروری مشکل دارند.

دکتر لینچ محقق ارشد این مطالعه، گفت: «ما مجموعه ای از ژن ها را داریم که در بیولوژی اسپرم دخیل هستند و در گوریل ها نشانه های این جهش را دارند. ما می توانیم همان ژن ها را در مردان نابارور بررسی کنیم و ببینیم آیا آنها نیز دارای جهش هستند یا خیر. در اینجا، ژنوم گوریل ها در واقع به عنوان یک ابزار کشف برای یافتن ژن های کاندید مرتبط با باروری مردان عمل می کند که قبلاً قادر به شناسایی آنها نبودیم.»

محققان بیش از ۱۳,۰۰۰ ژن در ۲۶۱ پستاندار را آنالیز کردند و دریافتند ۵۷۸ ژن (۴.۳ درصد) همان نشانه هایی را داشتند که در گوریل ها وجود داشت. برای آزمایش تاثیرات این ژن ها بر باروری نرها، تیم محققان با استفاده از ویرایش ژن، آنها را در مگس سرکه حذف کرد.

آنها دریافتند حذف این ژن ها عملکرد تولیدمثلی مگس های نر را تحت تاثیر قرار می دهد. سپس محققان ژن های گوریل را با ۲,۱۰۰ مرد نابارور مقایسه کردند که ۱۰۹ ژن مرتبط با از دست رفتن عملکرد در مردان را نشان داد.

دکتر لینچ اضافه کرد: «تنها چند سال پیش، ژنوم های توالی یابی شده و توان محاسباتی کافی برای انجام این نوع مطالعات وجود نداشت. با جمع آوری بیشتر داده های ژنتیکی توسط علم، ما درک بهتری از چرایی بروز ناباروری خواهیم داشت.»