به گزارش«رهوا».علمای بزرگ تربیت، معتقدند که «مربّی کامل» کسی است که بخواهد و بکوشد تا در زمان حیات خویش، تربیت شدگانش، به حقیقت ها و معرفت های نظری و عملی ـ که خود او به آنها متخلق است ـ برسند و واجد مرتبه ای که او شده، بشوند و در خود سازی به کمال مطلوب نایل آیند.

از همین جاست که می بینیم حضرت امام حسین (ع) در شب عاشورا ، هنگامی که اصحاب خالص او مانده اند، بنابر قول نقل شده دو انگشت خود را، در برابر آن جمع با ایمان، با صفا و شجاع می گیرند و می فرمایند: «بیایید و میان دو انگشت مرا بنگرید». آنان نگاه می کنند و مقامات خود را در جهانِ بعد می بینند، و بدین گونه امام، آن خالصانِ مخلص و مجاهد را، به مرحله ای از مقامِ «نفس مطمئنّه» بالا می برند و اصحاب و یاران با وفای خود را به مرتبه ای مهم از «رؤیت ملکوتی»، در عین حضور در عالم «مُلک» می رسانند، و اگر کسانی به مرتبه ای رسیده بودند، به مرتبه ای بالاتر سیر می دهند.

این امر موجب شد، تا افزون بر سیر و صعود باطنی، حالت اطمینان بیشتری، به اصحاب دست دهد و روحیه آنان بسیار راسخ تر شود و جمعیتی کوچک، در برابر انبوه دشمن، آن گونه ایستادگی کند و به جهاد سنگین و بزرگ دست زند که حماسه ای بی نظیر در طول تاریخ انسان، به نام «عاشورا» خلق شود، حماسه ای که همواره امواج آن، در جام خورشید می ریزد و بر سر آبادی ها می خروشد.

به این ترتیب حضرت امام حسین (ع) ، در مقام یک امام و مربّی الهی، خواستند مرتبه ای از مقام خود را ـ که همان مقام والای داشتنِ «نفس مطمئنّه» است‍ـ به یاران خویش نیز عطا کنند، تا آنان بر حسب استعدادهای خود ـ در همین دنیا و پیش از مرگ و شهادت ـ از آن مقام برخوردار گردند که فیض به قدر قابلیت است و ظهور به قدر استعداد.

پیش از آن نیز، در سیره و روش تربیتی پیامبر گرامی اسلام (ص) ، به این امر مهم بر می خوریم و می نگریم که آن مربّی اکبر، در نهایت صمیمیت و صفا به تبلیغ دین خدا و خواندن آیات قرآن کریم بر مردم و عمل به آن آیات و بیدارکردن نفوس و ساختنِ روح افراد امت به ویژه مستعدّان و پذیرندگان آداب تربیت الهی و پردازندگان به اعمال صالح ظاهری و باطنی (بدنی و قلبی) می پردازند، در این باره تلاش می کنند تا هر کس به اندازه ی استعداد خود، فردی کامل شود و در پیمودن مراحل معرفت و انسانیتِ الهی خود، پا جای پای پیامبر خویش گذارد و به معنای واقعی، انسانی «قرآنی» و انسانی «محمّدی» شود.

از جمله شواهد بسیار با اهمیت این موضوع، تأکیدی است که پیامبر اکرم ، بر فراگیری سوره مبارکه «یاسین» و ژرف یابی انوار و اسرار این سوره بس عظیم، درباره ی همه داشته اند. ضمن حدیثی پیامبر اکرم فرموده اند :

«لَوَدِدْتُ أَنَّها فی قلبِ کلِّ إنسانٍ مِنْ أُمَّتی : یعنی به خدا دوست داشتم که سوره «یاسین»، در قلب هر یک از افراد امّت من جای گیرد و هر مسلمانی که به قرآن کریم گرویده است، حقایق و روحانیت این سوره را دریابد ». بحار، ج ۹۲، ص ۲۹۱

سوره ی مبارکه ی «یاسین»، قلب قرآن است یعنی حیات قرآن و عصاره ی قرآن کریم محسوب می شود، چنانکه در احادیث، هم از پیامبر اکرم و هم از حضرت امام جعفر صادق(ع) رسیده است که فرموده اند: « إنَّ لِکلِّ شیءٍ قلباً و قلبُ القرآنِ یس؛ هر چیزی حتماً قلبی دارد و قلب قرآن، سوره ی یاسین است » مجمع البیان، ج ۸، ص ۴۱۳، چاپ ۵ جلدی

اکنون بنگرید که اگر حیات باطنی قرآن، وارد حیات باطنی انسان شود و انسان به حقایق سوره ی «یاسین» برسد و قلب قرآن آسمانی بر قلب انسان زمینی بتابد و این دو قلب بر هم منطبق گردند و یکی شوند، انسان به چه مرتبه ای از علم و قدرت و معرفت و خداشناسی صعود می کند و اعتلا می یابد؟!

از این رو، بزرگان اهل معنا و علمای باطن و اصحاب «ختومات» نیز به سوره ی «یاسین» عنایتی ویژه داشته اند و برای قرائت این سوره، چندین طریق یاد داده اند و ختم های متعدد و متنوّعی برای آن بر شمرده اند.

مرحوم حاج شیخ مجتبی قزوینی خراسانی (م: ۱۳۴۶ش)، متعقّل سترگ و متألّهِ قرآنی بزرگ که از بزرگان علمای جامع معقول و منقول و معارف ناب قرآنی بودند و در انواع علوم غریبه و علوم اشارات از سر آمدان روزگار به شمار می رفتند و به ویژه، از اسرار قرآنی و «ختومات آیات» و «اسماء» اطّلاعاتی وسیع و مهم داشتند، و به مراحل عملی و تأثیری شگرف دست یافته بودند، فرمودند:

«هر وقت، سوره ی «یاسین» یا ختمی از «ختومات» آن را می خوانید و به این سوره ی مبارکه متوسّل و متوجّه می شوید، حاجت شما آن باشد که به حقیقت خود سوره برسید؛ زیرا حیف است که این سوره را برای مقصد دیگری بخوانید، چون هیچ یک از امور دنیایی قابلیت و ارزش آن را ندارد که انسان، «یاسین» را برای رسیدن به آن بخواند».

یاران و دوستان خاصّ حاج شیخ مجتبی قزوینی خراسانی ـ که روحش در جاودانان شاد باد ـ مشاهدات و حالات و تصرفات مهم و خاصی از آن انسان قرآنی بزرگ دیده و شنیده اند، در این باره، خود ایشان می فرمودند: «من هر کاری که کرده ام، از تصرّفات و کرامات، به برکت سوره­ «یاسین» بوده است».

به مناسبت اشاره ای که به اهمّیت خاص این سوره ی مبارکه شد و ذکری از «قلب قرآن» به میان آمد و در پایان این سخن کوتاه، یادآور می شویم: از جمله اوقاتی که خواندن سوره ی «یاسین» و مداومت بر آن بسیار مفید و در احادیث نیز رسیده، خواندن این سوره به هنگام خواب است. شایسته است چهارده صلوات با توجّه به ارواح و باطن معصومین (ع)، قبل از خواندن سوره و چهارده صلوات، بعد از خواندن، به قصد قربت بفرستید و ثواب این ذکر عظیم را به خود چهارده معصوم (ع) هدیه کنید. در بعضی از احادیث، آمده است که یک بار، صبح و یک بار، شب این سوره را بخوانید، لیکن برای خواندن سوره ی «یاسین»، به هنگام خواب فواید فراوانی نقل شده است و برای «سیر در رؤیا» نیز، در صورت طهارت و توجّه حتماً آثاری دارد. به طور خلاصه، باید گفت: مداومت بر خواندن این سوره، به خصوص برای رسیدن به حقایق «معرفتی» و «قربی» و «حبّی» این سوره که قلب «قرآن کریم» است ـ موجب برکات بسیاری خواهد بود.

یاد آوری:

۱٫ اگر انسان، به هنگام خواب، این سوره را بخواند، بعد کاری پیش آید، مثلاً از جای خواب خود برخیزد و به آن کار بپردازد و سپس بیاید و بخوابد و اگر دوباره سوره را نخواند، همان خواندن اول، خواندن پیش از خواب محسوب می شود، خوب است در وقت مسافرت یا شبهایی که نمی خواهد یا نمی تواند بخوابد، سوره را، در همان وقت معهودِ هر شب بخواند و ترک نکند تا مداومت که شرط است، حاصل شود.

۲٫ ممکن است این عمل؛ یعنی خواندن سوره در هر شب و مداومت بر آن، در آغاز شروع، به نظر کاری سخت بیاید، اما چنین نیست و نباید تسلیم چنین وسوسه ای شد؛ زیرا پس از خواندن چندین شب، سوره را از بر می کند، (که خودِ حفظ سوره نیز اهمیتی بسیار دارد) و سپس می تواند، در هر حال و در هر جا، حتی در رختخواب، آن را بخواند. (اگر چه خواندن قرآن کریم، از روی قرآن و با نگاه کردن به خط های قرآن ثواب بیشتری دارد، چنانکه در احادیث به آن تصریح شده است.) و به بیش از چند دقیقه وقت، احتیاجی نیست. پس خواندن آن غنیمت است و نباید کوتاهی و تنبلی کرد؛ البتّه هرچه با توجّه بیشتر، و تأمّل ژرفتر و ادای بهتر کلمات، و حواس جمع بخواند و سعی کند، تا کلمات کتاب الهی به گوش دلش برسد، بسیار بهتر و مؤثّرتر خواهد بود، لکن اصل خواندن نیز آثار خود را دارد که باید از آن غافل نماند.

« اللهم وفّقنا لما تحبّ و ترضی بحرمه ولیک المهدی(عج) ».