به گزارش «رهوا»، کتاب «بی تو پریشانم» روایت زینب پاشاپور(همسرشهید) از شهید حجت الاسلام محمد پورهنگ است که به قلم ایشان جاری شده. آنچه در ادامه می خوانید، بخشی از این کتاب است.

شهید محمد پورهنگ سالها در سوریه به عنوان مدافع حرم فعالیت داشت و عاقبت بر اثر مسمومیت در بیمارستان بقیه الله تهران به شهادت رسید.

-نرو محمد. به خدا خطرناکه.

او خوب می دانست که خطر بهانه ای نیست که محمد را از رفتن پشیمان کند.

می‌دانست وقتی پای مرگ و زندگی کسی وسط باشد، محمد آرام و قرار ندارد.

درست مثل آن روز که بهشان پیغام داده بودند یکی از نیروهای پلیس توی یکی از خیابانهای تهران گیر افتاده. اوج شلوغی های بعد از انتخابات سال هشتادوهشت بود. توی پایگاه جمع شده بودند که بهشان بیسیم زدند. اصغر موتورش را روشن کرد و با محمد و ده، دوازده موتورسوار دیگر رفتند وسط شهر.

ماشین های سیاه پلیس کنار خیابان پارک شده بود. خیابان بند آمده بود.. سربازها از ترس شکستن شیشه ها کنار ماشین ها ایستاده بودند و جلوتر نمی رفتند. دود غلیظی خیابان را گرفته بود. یک اتوبوس مسافربری کنار خیابان رهاشده بود. شیشه های شکسته اتوبوس روی زمین ریخته بود. شعله های آتش از لای پنجره ها زبانه می کشید. رنگ زرد اتوبوس زیر سیاهی شعله ها گم شده بود. جوان چوب به دستی دور اتوبوس می چرخید و رو به مردی که با تلفن همراه از او فیلم می گرفت قهقهه می زد.

محمد سرعتش را کم کرد. از کنار سطل زباله ای که وسط خیابان روی زمین دمر شده بود، رد شد. جمعیت فشرده ای به چشمش آمد. همهمه صدایشان به گوشش می رسید. نزدیکشان ایستاد. چشم دواند بینشان. مرد موبلندی که ماسک به صورت داشت، دستش را زیر گردن پلیس قفل کرده بود. یقه جلیقه ضدگلوله پلیس جوان پاره شده بود. یکی از ابروهایش باد کرده بود و جوی خونی از زیرش راه افتاده و تا زیر چانه اش آمده بود. چشمش زیر ورم و کبودی گم شده بود نمی توانست درست ببیند. سرش گیج میرفت. نای ایستادن نداشت. جمعیت دستهایشان را گره کرده بودند و انگار داشتند به او بد و بیراه می گفتند.

پلیس بین جمعیت این دست و آن دست میشد. و موتور سیاهی کنار جوب افتاده بود و توی آتش میسوخت… مرد موبلند گردن پلیس را کشید و او را دنبال خودش برد. پلیس که جوان بود و ریشهای مرتب و یکدستی داشت، تلوتلوخوران قدم برداشت. سخت نفس می کشید. چشم هایش سیاهی می رفت. مکث کوتاهی کرد تا نفسی تازه کند که مرد دیگری از توی جمعیت خودش را جلو کشید. با کفش نوک تیزی که پایش بود لگد محکمی به زانوی جوان زد. صورت جوان از درد مچاله شد. به نظر می رسید که ناله‌ای کرد.

محمد موتورش را روشن کرد و پشت بندش اصغر و بقیه. می خواست بترساندشان. دنبال فرصتی بود که جوان را از بین شان بیرون بکشد.

صدای گاز موتورها که خیابان را برداشت، جمعیت از وسط دو نیم شد. بینشان چند مرد تیشرت های سبز یکزشکل به تن داشتند. با اشاره ای رفتند به سمت یکی از کوچه ها. مرد موبلند، گردن جوان را رها کرد و پشت سرشان دوید. پلیس جوان بی حال روی زمین افتاده بود. با اشاره اصغر دوتا از موتورها رفتند سراغش. یکی از بچه ها پایین پرید. جوان را بلند کرد و روی ترک موتورش نشاند تا برسانندش بیمارستان.

محمد سرعتش را زیاد کرد و رفت دنبال چند نفری که تیشرت سبزرنگ تنشان بود. انگار آنها محل را خوب بلد بودند. با سرعت دویدند و از کوچه پس کوچه ها خودشان را رساندند به خیابان کناری.

محمد افتاده بود دنبال مرد موبلند. به نظرش رفتارش شبیه بقیه مردم نبود. کمی مشکوک بود. مردها خودشان را رساندند به جمعیتی که توی خیابان بودند. آرام راه میرفتند و پاهایشان را روی زمین می کوبیدند. مرد موبلند خودش را بین شان پنهان کرد. از وسط جمعیت فریاد زد و شعار داد: – مرگ بر دیکتاتور!

شعارهایش که به چند بار رسید صدای بقیه هم بلند شد. هر چه می گفت بقیه هم تکرار می کردند. جمعیت گوش شان به دهان او بود. مردها مسیر جمعیت را منحرف کردند و با خودشان بردند توی خیابانی که اصغر فهمید از قبل نشانش کرده بودند. ده، پانزده نفر که سنگ به دست شان بود منتظرشان بودند. یا چندتا از بچه های اصغرتا چشمشان به جمعیت سنگ به دست افتاد، ترسیدند. راهشان را کج کردند و برگشتند. اصغر نگاهی به پشت سرش انداخت. جز او و محمد، و چهار، پنج نفر دیگر کسی توی خیابان نمانده بود.

محمد با سرعت می رفت و بقیه موتورها پشت سرش می آمدند. جمعیتی که دنبال شان بودند، راهشان را به سمت یکی از کوچه های بن بست کج کردند. کوچه خلوت بود. به چشم به هم زدنی در دو، سه تا از خانه‌ها باز شد. یکدفعه کوچه خالی شد. هرچند نفر دویدند توی یک خانه. اصغر مسئول بود. گفت که نیروها برگردند. موتورها هنوز گاز نخورده بودند که راه کوچه بسته شد. ده نفری با دست پر از چوب و قلوه سنگ راه عبور از کوچه را سد کرده بودند.

محمد فهمید توی تله افتاده اند. نگاهی به قیافه هایشان انداخت. نشانه ای از هیجان توی صورت هایشان نبود. انگار آموزش دیده بودند. همان که موهای بلند فرفری اش را بسته بود، بلند فریاد زد. صدایش از زیر ماسکی که به صورت داشت به خوبی شنیده میشد:

– بسیجی واقعی، همت بود و باکری!

جمعیتی که همراهش بودند، همه با هم یکصدا همین جمله را تکرار کردند. محسن که از همه کوچکتر بود، داد زد:

– به خدا که شما نه همت رو میشناسین نه باکری.

محسن می خواست جلوی احساساتش را بگیرد. جمله بعدی را توی دهانش مزه مزه کرد. محمد قبلا بهشان گفته بود حواسشان باشد تا چیزی نگویند که آتش درگیریها شعله ورتر شود. به اشاره همان مرد موبلند، جمعیت همه با هم او را هو کردند. حرف محسن توی دهانش خشک شد. صدای هو کشیدن که بلند شد، پنجره چند تا از خانه ها باز شد. محمد یک لحظه حواسش به پنجره ها پرت شد. چند زن می خواستند قابلمه هایی از آب را از آن بالا توی کوچه خالی کنند. محمد از ترک موتور پایین پرید و با فریادی همه بچه ها را هوشیار کرد. آب ها که روی زمین ریخت، بخارشان به هوا رفت.

محمد حواسش به آب جوشها بود که روی سروصورت بچه ها نریزد.

همان موقع موتور اصغر با سرعت به محمد نزدیک شد و اصغر او را به سمت دیگری هل داد. محمد نگذاشت تعادلش به هم بخورد. برگشت و نگاهی به اصغر انداخت. اصغر به گلدان سنگی بزرگی اشاره کرد. دقیقا جایی فرود آمده بود که محمد چند ثانیه قبل آنجا ایستاده بود.

گلدان سنگی چند تکه شده و خاکش توی کوچه پخش شده بود. جمعیت لحظه به لحظه بیشتر میشد. بچه های اصغر توی کوچه گیر کرده بودند. باران سنگ و تکه های آجر بود که روی سرشان می بارید.

محمد سوار موتورش شد. عینکش را از روی چشم درآورد و توی جیب پیراهنش گذاشت. اصغرپرسید:

– چرا عینکتو برداشتی؟

محمد دکمه جیب پیراهنش را بست و رو به اصغر گفت:

– این عینکو از پول حوزه خریدم. نمی خوام تو این درگیری ها اتفاقی براش بیفته.

چند نفر از جمعیت جدا شدند و رفتند سمت محسن. محمد دلش شور محسن را زد.

مادرش او را دست محمد سپرده بود. مردی که سوییشرت خاکستری به تن داشت، قمه بزرگی دستش گرفته بود. رفت سمت محسن. انگار حرف‌های محسن دلش را سوزانده بود. محمد با نهیبی او را به خودش آورد. محسن موتور را رها کرد و به سمت محمد دوید. مرد، موتور را روی زمین انداخت و تیزی قمه را توی چرخ جلوی موتور فرو کرد. چند نفری هم که همراهش بودند بالگد افتادند به جان موتور. جای لگدها ماند روی اگزوز آهنی موتور. محمد، محسن را ترک موتورش سوار کرد. محسن که حرصش گرفته بود توی گوشش گفت:

– ببین بی انصافا چه بلایی سر موتور پسرخاله‌م آوردن. جواب خاله مو چی بدم؟ مرد قمه به دست موتور محسن را رها کرد و به سمت بقیه موتورها آمد…