عدد ابجدی: ۲۰

به معنی دوست دارنده ی بندگان و دوست داشته شده ی مؤمنان است و «شیخ برسی» (ره) فرموده است اگر این اسم هزار مرتبه بر طعامی خوانده شود و مردمی که با هم دشمنی داشته باشند از آن طعام بخورند، دوست گردند. در بعضی رسایل است که هر کس این شکل را در اوّلین ساعات روز جمعه در شَرَف زُهره بنویسد و با خود دارد و بر اسم «الودود» و «الحبیب» مداومت نماید هر کس او را ببیند نسبت به او محبّت زیادی پیدا کند:

شکل شماره(۱)

پژوهه در مفهوم الودود از مترجم

از مادّه ی «وُدّ» (بر وزن حُبّ) به معنی «دوست داشتن» توأم با «تمنّا و آرزو» است و به گفته ی «راغب» در هر یک از این دو معنی (بلکه در هر دو معنی) نیز به کار می رود.
این واژه از اسمای خداوند و به معنی “دوستدار” می باشد که وزن صرفی آن- صیغه ی مبالغه- دلالت بر کثرت آن دارد. این اسم دوبار در کتاب الهی ذکر شده که یک بار قرین اسم “غفور” و بار دیگر قرین اسم “رحیم” می باشد. این اسم برگرفته از ریشه ی «وَدّ» به معنی حُبّ- دوست داشتن- است که وزن صرفی آن مقتضی دو تفسیر است: ۱) به معنی اسم فاعل، یعنی خداوند دوستدار است که از این حیث تجلّی این اسم در گرو ظهور غیر می باشد و این اسم در زمره ی اسمای جمالی فعلی قرار می گیرد. در این صورت خاستگاه این اسم از اراده ی الهی بوده و سرّ التفات وی در فاعلیّت وی در مرتبه ی رحمانی و رحیمی مندرج در اسم رحیم است. از این رو بندگان الهی از طریق اسم ربّ و رحیم به اسم “ودود” او راهنمایی شده اند. ۲) به معنی اسم مفعول، یعنی خداوند ذاتی می باشد که مورد عشق است و محبوب می باشد، از این رو این اسم در زمره ی اوصاف ذات قرار می گیرد. در آیه ی کریمه ی «وَهُوَ الغَفُورُ الوَدُود»(بروج/۱۴)، این اسم قابل معنی به هر دو تفسیر می باشد.
منبع مقاله :
شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (۱۳۸۳)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم.